La Gateada
La Gateada
 |
Busremise in Masaya |
Foto impressie 3
 |
Gezicht op La Gateada, gemeente Villa Sandino |
De Nica-way, beetje lappen, beetje plakken
He Jan, hoe ziet het er uit de verte uit
Foto impressie 2
Landschap bij Muhan, gemeente Villa Sandino
Paardenvervoer over de Rio Escondido bij Rama
Langs de Nica.7 op weg naar Rama (El Rama)
Marktkramen in Granada
Foto impressie 1
Uitzicht vanuit Juiagalpa
Begraafplaats van Juigalpa
Oude markt van Masaya
Productie van stenen in een ' fabriekje' in Esteli
Going To My Home Town
De dag van vertrek is voor mij gekomen. Mijn 2 compagnieros zullen mij vergezellen naar de luchthaven. Alex samen met zijn vrouw Marja van Deurzen, steun en toeverlaat in Managua heeft zijn 4x4 Toyota aangeboden om ons door de stad heen te loodsen en af te zetten op de Internationale Luchthaven. Ruim op tijd komen we aan, ik zie het al ik ben niet de enige die weg gaat. Bij het inchecken wordt me verteld dat ik op 2 uur vertraging moet rekenen. Ik neem maar afscheid van mijn twee reisgenoten Carl Dekker (driekwart Nicaraguaan) en Steven Teunissen (beginnend Nicaraguaan). Het wachten kan beginnen.
Het vertrek nadert, het douane protocol begint, plekje zoeken in het vliegtuig en hup de lucht in.
De vlucht verloopt goed, ik heb een ruime plaats weten te bemachtigen, aan het raam bij een nooduitgang, ach je weet immer maar nooit. Ik kan nog een blik werpen op de vulkaan van Masaya, het gevarieerde, grotendeels dorre/droge landschap glijd onder mij vandaan. Nicaragua, Honduras, de Caraibische zee en Cuba glijden, als kijkend in de bosatlas, onder mij door op weg naar Maimi.
Door de vertraging op Managua blijft er niet veel tijd over in Miami en dan die puntuele Amerikaanse immigratiedienst. Fotootje nemen, handafdrukje geven, paspoortje controleren, even wachten hier, even blijven staan daar, ja en dan is je vliegtuig van 20.00 uur USA time, echt al weg hoor Jan.
Er blijft niets anders op dan te overnachten in Maimi. De luchtvaartmaatschappij regelt een hotel, The Comfort Inn, reikt etensbonnen uit. Na wat heen en weer vragen moet ik bij de uitgang van het vliegveldterminal wachten op de bus van het hotel die af en aan rijdt. Pffff, echt wel even spannend hoe gaat dit aflopen. Gelukkig ze laten me niet in de steek, inchecken, kamer opzoeken, even eten, contact zoeken met thuis en slapen. Het enige wat ik de volgende dag hoef te doen is wachten tot 's avonds op het volgende vliegtig van American Airlines dat mij dit keer wel over de plas wil zetten. Wachten duurt altijd lang.
De vlucht naar London verloopt zonder problemen. Het laatste rukje naar Schiphol dito. He, he heerlijk het regent licht en dat na 4,5 week boven de 30 graden. Helaas is zal vanuit Amsterdam zelf de weg naar huis moeten vinden. De familie viert de verjaardag al van mijn zoon Bas die deze dag zijn 14 verjaardag viert. In Deventer staan Marjan en Judith al te wachten samen met mijn broers Siem en Kees die natuurlijk hun geliefde broer ook weer heel thuis willen zien.
Het einde van een leerzame, ingrijpende, warme en enerverende ontdekkingstocht zo vol van eenvoud is hiermede voor mij ten einde gekomen.
Na eerdere vergelijkbare reizen naar Bolivia en de Oekraine zal de tijd leren wat er nu na verloop van tijd zich weer zal aandienen. Eerst maar weer even bijkomen.
Het vertrek nadert, het douane protocol begint, plekje zoeken in het vliegtuig en hup de lucht in.
De vlucht verloopt goed, ik heb een ruime plaats weten te bemachtigen, aan het raam bij een nooduitgang, ach je weet immer maar nooit. Ik kan nog een blik werpen op de vulkaan van Masaya, het gevarieerde, grotendeels dorre/droge landschap glijd onder mij vandaan. Nicaragua, Honduras, de Caraibische zee en Cuba glijden, als kijkend in de bosatlas, onder mij door op weg naar Maimi.
Door de vertraging op Managua blijft er niet veel tijd over in Miami en dan die puntuele Amerikaanse immigratiedienst. Fotootje nemen, handafdrukje geven, paspoortje controleren, even wachten hier, even blijven staan daar, ja en dan is je vliegtuig van 20.00 uur USA time, echt al weg hoor Jan.
De vlucht naar London verloopt zonder problemen. Het laatste rukje naar Schiphol dito. He, he heerlijk het regent licht en dat na 4,5 week boven de 30 graden. Helaas is zal vanuit Amsterdam zelf de weg naar huis moeten vinden. De familie viert de verjaardag al van mijn zoon Bas die deze dag zijn 14 verjaardag viert. In Deventer staan Marjan en Judith al te wachten samen met mijn broers Siem en Kees die natuurlijk hun geliefde broer ook weer heel thuis willen zien.
Het einde van een leerzame, ingrijpende, warme en enerverende ontdekkingstocht zo vol van eenvoud is hiermede voor mij ten einde gekomen.
Na eerdere vergelijkbare reizen naar Bolivia en de Oekraine zal de tijd leren wat er nu na verloop van tijd zich weer zal aandienen. Eerst maar weer even bijkomen.
Abonneren op:
Posts (Atom)